عوامل موثر بر کیفیت آموزش دستیاری در بخش اورژانس؛ یک مطالعه مقطعی
oleh: Mehdi Momeni, Farzaneh Shirani, Maryam Lachini, Elnaz Vahidi, Morteza Saeedi, Ehsan Karimialavijeh
| Format: | Article |
|---|---|
| Diterbitkan: | Shahid Beheshti University of Medical Sciences 2018-02-01 |
Deskripsi
مقدمه: با توجه به تفاوت در زیرساخت های سیستم بهداشت و درمان کشورمان با کشور های پیشرفته، نیاز است که آموزش دستیاری طب اورژانس به گونه ای جهت دهی گردد که ضمن پاسخ دهی به نیازهای درمانی جامعه، اهداف آموزشی مشخص شده برای دستیاران این رشته را نیز با راهنمایی و کمک اعضای هیئت علمی پوشش دهد. شاید اولین قدم در این راه بررسی وضعیت موجود و نظرسنجی از دستیاران و اعضای هیئت علمی فعال در رشته تخصصی طب اورژانس باشد. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر کیفیت آموزش دستیاری در بخش اورژانس طراحی و اجرا گردید. روش کار: ابتدا گروهی متشکل از ۵ عضو هیئت علمی باتجربه نظرات خود را در مورد عوامل مؤثر بر آموزش دستیاری در قالب مصاحبه بیان کردند که منتج به طراحی پرسشنامه ای با 27 سرفصل گردید که در نهایت و بعد از بررسی روایی و پایایی، پرسشنامه ای شامل ۲۳ آیتم تهیه شد. این آیتم ها در سه گروه عوامل فردی، عوامل محیطی و عوامل مربوط به بیماران طبقه بندی شدند. نمونه گیری به روش سرشماری انجام شد و کلیه دستیاران و اعضای هیئت علمی گروه طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی تهران که در محدوده زمانی اجرای این مطالعه در این رشته تخصصی فعالیت داشتند قابلیت ورود به مطالعه را داشتند. نظر سنجی کمی با استفاده از مقیاس لیکرت 5 امتیازی انجام شد. سپس داده ها مورد تحلیل آماری قرار گرفت تا میزان توافق در هر مورد در گروه دستیاران و اعضای هیئت علمی بررسی شود. یافته ها: در مجموع ۵۷ دستیار با میانگین سنی 12/6 ± ۷۵/۳۲ سال و ۲۳ عضو هیئت علمی با میانگین سنی 54/5 ± ۶۵/۳۹ سال در مطالعه شرکت کرده و پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. میانگین امتیاز سه دسته از عوامل مورد بررسی شامل عوامل فردی، محیطی و مربوط به بیمار از نظر کلیه شرکت کنندگان به ترتیب برابر با 12/0 ± 17/1، 15/0 ± 09/1 و 22/0 ± 52/1 بود. میانگین این امتیازات به تفکیک سه دسته از عوامل مورد بررسی بین دستیاران و اعضای هیئت علمی رشته طب اورژانس شرکت کننده در مطالعه تفاوت معنی داری نداشت (05/0 < p). از نظر اعضا هیئت علمی کم کردن تعداد شیفت ها باعث بهبود کیفیت آموزش دستیاری نمی شود. ولی ایشان معتقد بودند که شیفت های ۱۲ ساعته، راندهای بالینی در بخش اورژانس و آموزش دستیاران به یکدیگر در بهبود کیفیت آموزش موثر است که اختلاف نظر دستیاران با اعضای هیئت علمی در این موارد معنی دار بود (05/0 > p). نتیجه گیری: اعضای هیئت علمی و دستیاران طب اورژانس نظر یکسانی درباره ساعات کاری و تعداد شیفت های بالینی و تاثیر آن بر آموزش دستیاری ندارند. اعضای هیئت علمی طب اورژانس معتقد بودند شیفت های ۱۲ ساعته در مقایسه با شیفت های ۸ ساعته امکان آموزش بیشتری را فراهم می کنند و کاهش تعداد شیفت های بالینی کیفیت آموزش را خواهد کاست.