Find in Library

با وجود همه‌ی روش‌های پیش‌گیری، ویروس هپاتیت B (HBV یا Hepatitis B virus)، که می‌تواند عامل ایجاد هپاتیت حاد و مزمن، سیروز و سرطان کبد باشد، همچنان در بسیاری از مناطق به صورت اندمیک باقی مانده است و بیش از 350 میلیون نفر در جهان ناقل مزمن این ویروس هستند. بروز عفونت هپاتیت B در بیماران با نارسایی مزمن کلیه در طول چند دهه‌ی گذشته، به دنبال اقداماتی نظیر غربال‌گری خون از نظر Hepatitis B surface antigen (HBsAg) و Anti-Hepatitis B core total antibodies (Anti-HBc)، کاهش نیاز به انتقال خون پس از پیدایش اریتروپویتین واکسیناسیون هپاتیت B و انجام اقدامات کنترل عفونت در واحدهای همودیالیز به طور قابل توجهی کاهش یافته است. به نظر می‌رسد که در اکثر بیماران مبتلا به بیماری مرحله‌ی پایانی کلیه، آزمایش HBsAg برای تشخیص عفونت ویروس هپاتیت B کافی است. با این وجود، با توجه به این که علایم بیوشیمیایی اغلب نمی‌تواند به طور قابل اعتمادی وضعیت بافت‌شناسی کبد را نشان دهد، بیوپسی کبدی بهترین روش برای ارزیابی فعالیت هپاتیت B و درجه‌ی سیروز می‌باشد. بیوپسی کبد، اغلب هنگامی توصیه می‌شود که درمان آنتی‌ویروس و قبل از آن، انجام پیوند کلیه برای ارزیابی شدت بیماری کبدی ناشی از HBV مد نظر باشد. با توجه به عوارض جانبی اینترفرون آلفا در بیماران تحت دیالیز، آنالوگ‌های نوکلئوزیدی، انتخاب‌های بهتری در درمان هپاتیت B این بیماران می‌باشند. در پایان، باید اشاره شود که انتکاویر خوراکی، اولین خط درمان توصیه شده برای هپاتیت B در این بیماران می‌باشد.