Find in Library

مقدمه: آمارهای مختلفی از بروز ترومبوز ورید عمقی و عوارض متعاقب آن حتی پس از درمان ضدانعقادی پیشگیرانه در بیماران با آسیب اندام تحتانی وجود دارد. با توجه به وجود این اختلاف نظرها، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی شیوع وقایع ترومبوآمبولیک در بیماران مبتلا به شکستگی اندام تحتانی که تحت درمان ضد انعقادی پیشگیرانه قرار گرفته اند طراحی شده است. روش کار: مطالعه مقطعي گذشته نگر حاضر با هدف ارزیابی میزان شیوع عوارض ترومبوآمبولیک متعاقب شکستگی اندام تحتانی در بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس طی یک سال طراحی شد. بیماران بالای 18 سال با ترومای اندام تحتانی پایین تر از زانو که نیازمند ثابت سازی با آتل یا گچ برای بیش از 2 هفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها با استفاده از آماره های توصیفی و نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 گزارش شدند. يافته ها: 130 بیمار با میانگین سنی 5/18± 05/40 (92-15) سال مورد مطالعه قرار گرفتند (5/61 درصد مرد). 18 (8/13 درصد) بیمار سابقه سوء مصرف مواد داشتند، 1 (8/0 درصد) بیمار مبتلا به دیابت، 8 (2/6 درصد) بیمار مبتلا به پرفشاری خون، 1 (8/0 درصد) مبتلا به آسم، 1 (8/0 درصد) بیمار مبتلا به سکته مغزی بودند. مکانیسم تروما در 44 (8/33 درصد) مورد سقوط از ارتفاع، 50 (5/38 درصد) مورد سوانح جاده ای و در 36 (7/27 درصد) مورد ترومای مستقیم بود. در نهایت 3 (3/2 درصد) بیمار علی رغم دریافت داروی ضد انعقاد مبتلا به ترومبوز ورید عمقی شدند. متوسط زمان بین ترخیص تا وقوع علائم 6/3 ± 6 روز بود. نتيجه گيری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از شیوع  3/2 درصدی حوادث ترومبوآمبولیک در بیماران نیازمند به ثابت سازی اندام تحتانی تحت درمان با هپارین با وزن مولکولی پایین بود. هر سه مورد ترومبوز ورید عمقی در مطالعه حاضر در دو هفته اول بعد از ثابت سازی اتفاق افتاده بودند.