Find in Library

مقدمه: امکان پیش‌بینی قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی از طریق فاکتورهای بالینی و نیز قابلیت هدایت بطن به دهلیز، شناسایی بیماران پر خطر برای تاکی‌آریتمی بطنی را آسان‌تر می‌کند. روش‌ها: تعداد 54 نفر از مراجعین به درمانگاه‌های بیمارستان چمران اصفهان، که به علت شک به تاکی‌آریتمی بطنی کاندید مطالعه‌ی الکتروفیزیولوژی بودند، از مهر 1386 تا مهر 1388 وارد مطالعه شدند. از بیماران، معاینه و شرح حال، الکتروکاردیوگرافی، اکوکاردیوگرافی و مطالعه‌ی الکتروفیزیولوژی (اندازه‌گیری‌های پایه و القای تاکی‌کاردی بطنی) به عمل آمد. یافته‌ها: متوسط سنی بیماران 14 ± 4/59 سال بود. چهل و سه نفر (6/79 درصد) مرد بودند و 39 نفر (2/72 درصد) سابقه‌ی بیماری ایسکمیک قلب (IHD) داشتند. تاکی‌کاردی بطنی (VT) در 6/55 درصد (30 بیمار) القا شد و هدایت بطن به دهلیز در 21 بیمار (9/38 درصد) ثبت گردید. تاکی‌کاردی بطنی در 4/52 درصد از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز (11 از 21 بیمار) و در 6/57 درصد از بیماران بدون قابلیت هدایت بطن به دهلیز (19 از 33 بیمار) القا شد (3/0 = P). متوسط Ventriculoatrial Wenchebach point (VAWP) در بین بیماران با قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی و بیماران بدون القای آن به ترتیب 6/96 ± 400 میلی ثانیه و 6/103 ± 393 میلی ثانیه بود (4/0 = P). سابقه‌ی بیماری ایسکمیک قلب و اختلال عملکرد بطن چپ باافزایش قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی همراه بود. سابقه‌ی بیماری ایسکمیک قلب پیش‌بینی کننده‌ی مستقل قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی بود. نتیجه‌گیری: قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی در بیماران بدون هدایت بطن به دهلیز اندکی بیشتر از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز بود اما این تفاوت معنی‌دار نبود. وجود بیماری ایسکمیک قلب به طور مستقل و اختلال عملکرد بطن چپ به طور وابسته قابلیت القای تاکی‌کاردی بطنی را پیش‌بینی می‌کند.