Find in Library

مقدمه: مطالعه‌ی حاضر، با هدف همه‌گیرشناسی و بررسی علل مؤثر بر درمان و در رفتگی مجدد سر Radius در کودکان انجام گردید. روش‌ها: در یک مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی آینده‌نگر، تمامی کودکان زیر 7 سال مراجعه کننده به بخش اورژانس در سال‌های 95-1394 که با علایم و نشانه‌های بالینی در رفتگی سر Radius مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. سن، جنس، وزن و مکانیسم تروما، سمت درگیر، تعداد و سابقه‌ی قبلی در رفتگی و روش جااندازی در چک لیست طراحی شده به همین منظور ثبت گردید. میزان موفقیت مانورها و زمان به کار بردن اندام آسیب دیده پس از جااندازی نیز بررسی شد. یافته‌ها: 112 کودک وارد مطالعه شدند که میانگین سنی 18/13 ± 98/30 ماه داشتند. از بین کودکان، 59 مورد (53 درصد) پسر بودند. در 67 کودک (60 درصد) دست چپ درگیر بود.کودکان با در رفتگی از نظر وزنی در صدک‌های بالا قرار داشتند. 75/18 درصد به علت در رفتگي مجدد مراجعه كرده بودند. موفقیت اولین مانور جااندازی، در کودکان با در رفتگی مجدد به صورت معنی داری کمتر بود (010/0 > P). مراجعه با تأخیر بیش از 24 ساعت باعث عدم موفقیت مانور جااندازی اول شد. سن کودکان با در رفتگی مجدد، به صورت معنی‌داری کمتر بود. نتیجه‌گیری: رابطه‌ی مستقیمی بین اضافه وزن کودک و احتمال در رفتگی سر Radius وجود دارد. وقوع در رفتگی مکرر، در موفقيت مانور اول تأثير دارد. همچنین، تأخیر بیش از 24 ساعت در مراجعه به اورژانس نیز در عدم موفقیت مانور اول مؤثر است. سن، به عنوان عامل مؤثری در در رفتگی مجدد شناخته می‌شود.