Find in Library

Wśród doświadczeń  Zygmunta Krasińskiego, opisanych szczegółowo w jego korespondencji mogących wskazywać na jego zmaganie się z depresją, na szczególne miejsce zasługuje sposób odczuwania, opisywania i przeżywania śmierci. Obecność tematyki funeralnej w listach hrabiego Zygmunta jest bodaj najistotniejszym wskaźnikiem choroby, potwierdzającym jej skalę i silę. Dla Zygmunta Krasińskiego śmierć jest nie tylko horyzontem przyszłości ale i realnym doświadczeniem codzienności – jej obecność to myśli samobójcze, pragnienie ucieczki związane z nieumiejętność radzenia sobie z wyzwaniami rzeczywistości ale także umieranie, realizujące się w abulii, anghedonii, nudzie i wycofywaniu z życia. Krasiński zanurzony w śmierci przeżywa ból własnej egzystencji, nie potrafi wyzwolić się z cierpienia, równocześnie spoglądając na własne życie z doskonałą obojętnością.