Find in Library

مقدمه: با پیشرفت علم پزشکی، کاهش قابل ملاحظه‌ای در بروز عوارض و مرگ و میر ناشی از بیماری‌های زنان ایجاد شده است. خونریزی، هنوز علت عمده‌ی مرگ و میر مادر به دنبال انجام عمل جراحی سزارین و نیز علت نیمی از موارد مرگ پس از زایمان می‌باشد. معرفی بیمار: خانم باردار 37 ساله، 37 هفته، با سابقه‌ی دو بار سزارین، دو بار کورتاژ و جفت اکرتا که تحت درمان آمبولی ریه بود و قبل از عمل، اکوکاردیوگرافی شد و پرفشاری شریان ریوی برایش مطرح شده بود، به صورت اورژانسی جهت سزارین به اتاق عمل آورده شد. پس از تولد نوزاد، به علت وجود جفت پرکرتا و داروهای ضد انعقادی که به دلیل آمبولی در طول بارداری مصرف می‌نمود، دچار خونریزی فوق‌العاده شدید و غیر قابل کنترل گردید. بیمار هیسترکتومی شد و قسمتی از مثانه خارج گردید و به علت تهاجم جفت به لگن و مثانه، شریان هیپوگاستریک مسدود گردید، اما تراوش منتشر (Oozing) به وجود آمده در محل عمل، متوقف نشد. به همین دلیل، دو عدد درن بزرگ GP تعبیه گردید و شکم بسته شد. خون، مایعات و فرآورده‌های خونی با شدت و سرعت بیشتری تجویز گردید. با توجه به عوارض ناشی از اختلال انعقاد خون ترقیقی (Dilutional coagulopathy) احتمالی و انتقال خون گسترده (Massive transfusion)، بیمار دچار انعقاد داخل عروقی منتشر شد. بیمار در خاتمه‌ی عمل، دچار ایست قلبی گردید و پس از احیای قلبی- ریوی، ضربان قلب وی به حالت عادی برگشت و علایم حیاتی بیمار پایدار گردید. بیمار با حفظ لوله‌ی تراشه و تعبیه‌ی دستگاه ونتیلاتور، در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد. یک هفته بعد، بیمار دچار سندرم دیسترس تنفسی حاد گردید و در انتهای هفته‌ی دوم، دستگاه ونتیلاتور با موفقیت جدا و لوله‌ی تراشه خارج گردید. بیمار 21 روز بعد، با سلامت کامل ترخیص گردید. نتیجه‌گیری: در اعمال جراحی مانند جفت پرکرتا که با خونریزی شدید همراه است، جهت ثبات علایم حیاتی، لازم است به سرعت خون و مایعات زیاد تجویز گردد و پس از تثبیت نسبی علایم حیاتی، تجویز کریستالوئیدها محدود شود و فشار سیستول بین 100-70 میلی‌متر جیوه حفظ گردد تا بیمار، دچار عوارض ناشی از اختلال انعقاد خون ترقیقی احتمالی و انتقال خون گسترده نشود.