Find in Library

مقدمه: لیشمانیوز جلدی، جزء بیماری‌های انگلی اندمیك شایع در ایران به شمار می‌رود و یکی از معضلات مهم بهداشتی در استان اصفهان و به ویژه شهر بادرود می‌باشد كه شیوع آن در دهه‌ی گذشته دو برابر شده است. این مطالعه، به منظور تعیین اپیدمیولوژی و تابلوی بالینی لیشمانیوز جلدی در شهرستان بادرود در سال 1392 انجام شد. روش‌ها: این مطالعه‌ی توصیفی- مقطعی بر روی کلیه‌ی بیماران مبتلا به سالک شناسایی شده از طریق بیماریابی فعال در شهر بادرود در طی یک سال انجام شد. بیماران توسط پزشک ویزیت شدند و پرسش‌نامه‌ی حاوی اطلاعات دموگرافیک و تابلوی زخم، از طریق مصاحبه و معاینه‌ی بیماران تکمیل گردید. تشخیص، با آزمایش زخم از نظر جسم لیشمن انجام گرفت. اطلاعات با نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: 63 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی، طی یک سال در شهر بادرود شناسایی شدند.6/55 درصد بیماران مرد بودند. گروه سنی 30-15 سال بیشترین فراوانی (8/23 درصد) را در بین مبتلایان داشت. 7/66 درصد بیماران سابقه‌ی اقامت در منطقه‌ی آقاعلی‌عباس را داشتند. تمامی زخم‌ها از نوع روستایی بود. بیشتر ضایعات لیشمانیوز جلدی، زخمی با ابعاد کمتر از 3 سانتی‌متر، بدون درد و همراه با خارش‌ و ترشح بودند. اندام‌ها شایع‌ترین محل ابتلا بود. اغلب موارد مبتلا، پس از درمان بهبودی کامل یا نسبی داشتند. نتیجه‌گیری: در این مطالعه، مشخص شد که در شهر بادرود، لیشمانیوز جلدی از نوع روستایی بود و در مردان و سنین بالای 15 سال شیوع بیشتری داشت. غالب موارد ابتلا پس از درمان بهبودی کامل یا نسبی داشتند.